طب سنتی در ایران
با آغاز قرن بیستم و شروع حملات مستعمره نشین غربی به شرقی، عطاری یکی از مواردی بود که تحت تأثیر این جنگها قرار گرفت. به عقیده غربیان عطاری اصلاً منشاء علمی نداشته و بیشتر به سحر و جادو و رمالی شبیه بود.
این تأثیرات شاید باعث کم رنگ شدن گیاه درمانی شد ولی هرگز نتوانست باعث نابودی آن شود.
طب سنتی ریشه در تاریخ دارد و اصلی جدا نشدنی زندگی مردم برای سالها بوده است.
بیشتر بدانید: طب سنتی و اثر گیاهان دارویی در تقویت و محافظت کلیه
این روش بسیار آسان و قابل دسترس برای همه است و به اقتصاد خانواده نیز لطمه ای وارد نمی کند.
در گیاه درمانی پس از معاینات و تشخیص گیاهان مناسب انتخاب می شوند و برای بیمار استفاده می شود تا علائم بیماری را برطرف کند.
این روش بسیار شبیه پزشکی نوین است که پس از تشخیص برای رفع علائم بیماری دارو تجویز می شود.
در ایران 8000 گونه گیاه می روید که 2300 نوع آن برای پزشکی و استفاده از رایحه آن مصرف می شود.
از میان آنها 450 نوع در عطاریها به فروش می رسد. عصاره گیری یکی از روشهای رایج در ایران است.
امروزه 40 نوع عصاره در ایران وجود دارد که در پزشکی مورد استفاده قرار می گیرد.
در واقع این عصاره های پزشکی به نوعی اسانس، رایحه و عطر گیاهان هستند که با آب مخلوط می شوند.
این داروهای خوش عطر توسط گیرنده های حس بویایی دریافت شده و بر ساختار عملکردی حرارت بدن، هورمونها، سوخت وساز، میزان استرس، سیستم ایمنی، تفکر و رفتارهای فیزیکی و احساسی تأثیر فراوان می گذارند.
این مواد خوش عطر از روغن گیاهان دارویی گرفته می شود و باعث برخی از حالات روحی خاص می شود.
خوب است بدانید: فهرست متداولترین گیاهان دارویی و موارد مصرف آنها – بخش اول
این رایحه ها باعث تعدیل احساس، درد و استرس می گردد.
گلاب، عرق نعنا، عرق بهار نارنج و عرق بید مشک از جمله محبوب ترین و شناخته شده ترین عصاره ها در ایران هستند.
داروهای سنتی ایران
طب ایرانی یا همان طب سنتی یکی از معروفترین اشکال طب قدیم است.
این طب بر مبنای اخلاط 4 گانه یعنی بلغم، دم، صفرا و سودا بیماران را درمان می کند.
بسیاری از داروهای سنتی ساخته شده بر اساس این اخلاط هستند، داروهایی که به یونانی و یا یونانی عربی مشهور هستند در این گروه قرار دارند.
این داروها توسط پزشک یونانی به نام هیپو کراتیز و پزشک رومی به نام جالینوس تهیه شده اند که پس از آنها توسط رازی و ابن سینا در پزشکی کاربرد بیشتری پیدا نمودند و تکمیل شدند.
پزشکی قدیم رفته رفته توسط کشورها پیشرفت نمود.
طب سنتی با وجود اینکه از بسیاری جهات به طب یونانی نزدیک است ولی خود مقوله جداگانه ای دارد و بر پایه طب قدیم ایران و هندوستان استوار است.
آموزش پزشکی در ایران از گذشته هایدور بسیار رواج داشته است.
دانشگاه جندی شاپور در قرن سوم پس از میلاد به عنوان مرکزی برای گردهمایی دانشمندان از سراسر جهان تأسیس گردید.
در این دانشگاه تئوریهای گذشته دوباره بررسی و بسط داده شدند.
در سالهای اخیر با استفاده از روشهای علمی جدید بسیاری از درمانهای قرون وسطی مورد بررسی قرار گرفت.
این تحقیقات باعث احیای مجدد طب سنتی بر پایه شواهد علمی گردید.
یکی از نقشهای اصلی دانشمندان ایرانی در قرون وسطی حفاظت، تحکیم و ایجاد هماهنگی و ارتقاء ایده ها و دانشی بود که از گذشتگان باقی مانده بود.
برخی از پزشکان (حکیم) مانند زکریای رازی و ابن سینا فقط وظیفه شان محافظت و نگهداری از اطلاعات موجود نبود بلکه با اضافه کردن و بسط دادن علوم توسط مشاهدات، آزمایشات و مهارتها آثاری خلق کردند که از قرن 13 تا قرن 18 در دانشکده های پزشکی غرب تدریس می شد.
کتاب الحاوی رازی و قانون ابن سینا مهمترین آثاری هستند که در جهان شناخته شده اند.
کتاب دیگری در طب سنتی تألیف شده است که تشریح البدن (رساله در تشریح بدن انسان) نام دارد.
این کتاب توسط منصور ابن الیاس تألیف شده است.
این کتاب که متعلق به قرن 4 است حاوی تصاویر گویایی از اسکلت بندی، سیستم عصبی و گردش خون است.
در کتاب قانون ابن سینا درمانها و داروئی بر پایه علم اخلاط آمده است.
این کتاب سالها به عنوان مرجع و دائره المعارف در بسیاری از دانشگاهها تدریس می شد.