گیاهان دارویی و عطاری

گیاه شناسی و گیاهان دارویی از پایه های علم پزشکی است. مصریان باستان از 3000 سال پیش از سیر و گیاه مر myrrh به عنوان دارو استفاده می کردند.

التیام دهنده های (پزشکان) بومی در سراسر جهان از قبایل سرخ پوست آمریکا تا بومیان استرالیا هزاران سال از داروهای گیاهی برای درمان استفاده می نمودند. دانش آنها در داروسازی امروز نیز مورد استفاده قرار می گیرد.

تاریخچه عطاری

عطارها در قرون وسطی همان وظیفه ای را داشتند که امروزه پزشکان عمومی دارند.

در همان زمان در اروپا کسانی که شراب، ادویه و گیاهان دارویی می فروختند عطار نامیده می شدند.

وظیفه آنها تهیه دارو برای پزشکان و بیماران بود. به علاوه آنان توصیه های پزشکی نیز به بیماران ارائه می دادند. عطاری در واقع انشعابی از خواربار فروشی محسوب می شد.

اما از سال 1200 در سراسر اروپا این گروه آغاز به تشکیل صنف جداگانه ای کردند که بیشتر نزدیک به حرفه طبیبان بود. ابتدا آنها برای پزشکان دارو تهیه می کردند و اجازه تجویز دارو نداشتند.

آنها با شاگردی کردن نزد پزشکان شروع به کسب مهارت کرده و از سالهای 1500 به بعد حتی دانشگاههایی برای آموزش تأسیس نمودند.

در انگلستان در سال 1617 انجمن عطاران تأسیس شد و به طور کامل راه خود را از خواربار فروشان جدا کردند.

در این ایام آنها بسیار آزادانه مبادرت به فروش داروها می کردند. آنها مبادرت به درمانهای دروغین کرده و یا انحصار برخی از داروها را در اختیار خود می گرفتند.

در سالهای 1700 عطارها مانند دانشجویان پزشکی عمل می کردند. بطور مثال در سال 1775 در بریستول 8 پزشک، 56 جراح و 3 داروساز در میان عطاران مشغول به کار بودند.

جراحان این گروه بدون نیاز به دانشگاه رفتن مشغول کار می شدند. با انجام عملهای کوچک یا توزیع دارو امورات زندگی خود را می گذراندند. در سالهای 1800 و اوایل 1900 نقش آنها تغییر زیادی کرد.

با افزایش محافظتهای پزشکی و تهیه داروها در لابراتوارها و کارخانجات صنعتی حرفه آنان رو به افول گذاشت.

گیاهان دارویی و عطاری در بریتانیا

تاریخ استفاده از گیاهان دارویی در انگلستان به هزاران سال پیش باز می گردد.

کتابی به نام Leech book یک مرجع پزشکی بسیار قدیمی است که در کتابخانه انگلیس British Library نگهداری می شود.

دراین کتاب دستور استفاده از گیاهان برای پیشگیری از ابتلا به بیماریهای مختلف نوشته شده است.

این کتاب متعلق به بالدBald پزشک اهل ووستر Worcester است که در سال 800 پس از میلاد مسیح زندگی می کرد.

سنت استفاده از گیاهان دارویی توسط پزشکی به نام مدی گان Meddygon ساکن روستایی در منطقه ولز ادامه یافت.

این درمانگر ولزی با استفاده از جوشانده ها وضمادهای گیاهی بیماران را درمان می نمود.

گیاهان دارویی در بازار

پزشکان و عطاران از گذشته های دور از گیاهان دارویی برای درمان بیماران استفاده می کردند.

درمانگران قرون وسطی نیز با دانش گیاهان دارویی آشنایی داشتند. این دانش از نسلی به نسل دیگر انتقال پیدا می کرد.

اکثر شهرها و روستاها کارشناسان گیاهی خود را داشت که همیشه با پزشکان با تحصیلات دانشگاهی در رقابت بودند.

نیکولاس کالپپر   Nicholas Calpeper منجم، پزشک وگیاه شناس با همین داروهای گیاهی بیماران فقیر را در لندن معالجه می نمود.

او همچنین کتاب خود درمانی خود با عنوان Complete herbal را در سال 1653 به علاقه مندان ارائه داد.

وی اعتقاد داشت همه باید با این دانش آشنایی داشته باشند تا به جای مراجعه به پزشک، خود از سلامتیشان محافظت کنند.

گیاه شناسی در سالهای 1900

در سالهای 1930 مجدداً استفاده از گیاهان دارویی و درمانی رواج پیدا کرد. در سال 1931 کتابی به نامA Modern Herbal به چاپ رسید.

خانم گریو  Maud Grieve در این کتاب اطلاعات زیادی در مورد گیاهان دارویی، گیاهان آرایشی و گیاهان مخصوص آشپزی ارائه داده است.

گیاه پزشکی هنوز هم در سراسر دنیا در حال رونق است.

در انگلستان انستیتوی ملی گیاهان پزشکی تا کنون بیش از 700 پزشک گیاهی را آموزش داده است.

این انستیتو در سال 1843 تأسیس شد تا با کنترل بهتر و بیشتری این پزشکان را آموزش دهد.

گیاه شناسی در جهان امروز

سازمان بهداشت جهانی WHO اعلام کرده است که در کشورهای غرب اروپا پزشکی سنتی محبوبیت زیادی دارد.

سازمان بهداشت ملی انگلستان نیز در برخی از موارد از طب گیاهی استفاده می نماید.