همه چیز درباره گیاه غان

هر آنچه که لازم است در مورد گیاه غان و کاربردهای بدانید را در این مقاله از تیرینک برایتان آورده ایم. گیاهان بیشماری در سر تا سر دنیا می‌رویند که هر یک از آنها دارای خصوصیات و مشخصات متفاوتی هستند. در بخش مرجع گیاهان وبلاگ تیرینک به بررسی گیاهان دارویی و اطلاعات مفیدی که باید از هر کدام آن ها بدانیم می پردازیم.

نام های رایج غان

اطلاعات کلی درباره ی غان

زیستگاه-خاستگاه

اروپا، شرق آناتولی، شمال عراق، ایران، غرب سیبری، قفقاز

خواص غان

کاربردها غان

• طب سنتی، صنایع دارویی، صنایع آرایشی بهداشتی، دباغی

نحوه مصرف غان

• موضعی (جوشانده، عصاره، روغن)، خوراکی (جوشانده، دم کرده، عصاره یا شیره)

نحوه تهیه-دم آوری

یک قاشق غذاخوری عصاره‌ی درخت غان در یک فنجان آب جوش به مدت بیست دقیقه دم بکشد: یک فنجان قبل از غذا

جوشانده: 200 گرم برگ در یک لیتر آب به آرامی تا رسیدن به نصف حجم آن جوشانده شود: یک فنجان نیم ساعت قبل از غذا

دم کرده: 50 گرم برگ در یک لیتر آب جوش به مدت نیم ساعت: سه فنجان در روز

موارد منع مصرف

• دوران بارداری و شیردهی با احتیاط

عوارض ناخواسته

عارضه خاصی گزارش نشده است. در زمان گرده افشانی احتمال بروز واکنش های آلرژیک وجود دارد. اعتدال در مصرف توصیه می شود.

میزان مصرف مجاز

سه فنجان در روز

مواد موثره و تشکیل دهنده

• تانن، آنتراکین، تركیبات فلاونوئیدها (٢ تا ٣ درصد)، تری ترپن ساپونین ها، اسیدهای فنل كربنیك و اسانس

اندام دارویی

• برگ، پوست، شیره

خانواده گیاه

غان Betulaceae

خصوصیات گیاهشناسی

• درختی با پوست صاف و سفید است که در بخش پایینی عمیقا شیاردار و سیاه رنگ می باشد. شاخه ها اغلب نازک و آویزان هستند. برگ ها به شکل تخم مرغی-دلتایی با راس نوک دار و قاعده­ی گوه ای می باشند. حاشیه برگ ها دندانه اره ای مضاعف تیز میباشد . گل آذین نر به صورت دم گربه ای و اغلب دو یا سه تایی در راس شاخه ها ایجاد می شود. گل آذین ماده به صورت منفرد  روی شاخه های کوتاه جانبی قرار می گیرد. فندقه ها تخم مرغی باریک است و بالهایی دو یا سه برابر پهن تر از خود دارد.

تداخلات دارویی

در منابع نداخل دارویی دیده نشده است.

منابع:

مظفریان، ولی الله، 1391، شناخت گیاهان دارویی و معطر ایران، انتشارات فرهنگ معاصر. فرهنگ گیاهان دارویی (خواص میوه ها، گیاهان و سبزیجات)،

سید شهاب خضری، 1381. انتشارات سیمرغ. ویرایش دوم. 572 ص.