میزان توجه به مراسم چای در گوشه و کنار دنیا

آغاز سنت نوشیدن چای به 2737 سال پیش از میلاد مسیح باز می گردد، هنگامی که امپراطور چین “شنانگ” برای اولین بار بطور اتفاقی با طعم چای آشنا شد.

در سفری خارج از شهر برگ گیاه چایها به شکلی اتفاقی در فنجان آب جوش او افتاد و طعم آن برای اولین بار توسط این امپراطور کشف شد.

از آن پس نوشیدن چایها رفته رفته فراگیر شد و به نقاط مختلف جهان رسید.

مراکش

نوشیدن ترکیب نعنای مغربی و چای، به همراه مقدار زیادی شکر در آفریقای شمالی بسیار مرسوم است. این نوع به چای مغربی و یا مراکشی مشهور است و در مهمانی ها 3 بار برای مهمانان سرو می شود.

هر بار طعم آن کمی متفاوت به نظر می رسد و مهمان موظف است تا هر سه بار آن را بنوشد و اگر حتی یک بار از نوشیدن یکی از چایها امتناع کند نشانه بی احترامی به میزبان است.

این نوع در ظروف شیشه ای ظریف مانند استکان سرو می شود و به اعتقاد مغربی ها هر یک نشانگر معنای خاصی است.

به گفته آنها چای اول نشانه آرامش زندگی ، چای دوم نشانه قدرت عشق و چای سوم که تلخ تر از بقیه است نشانه تلخی مرگ است.

هندوستان

هندوستان بزرگترین تولید کننده و در عین حال مصرف کننده چایها در جهان است. در میان همه کشورها، هندوستان تنها کشوری است که به دلیل مصرف آن با ترکیبات ادویه ای شهرت دارد.

ترکیب چای سیاه، زنجبیل، دارچین، جوزهندی، میخک، هل و فلفل سیاه مختص به هندوستان است که خود به آن شای می گویند.

این نوشیدنی در هر ساعت روز، در مهمانیها و حتی در خیابان نیز نوشیده می شود.

فروشندگان دوره گرد چایها، شای را در فنجانهای سفالی به فروش می رسانند و اعتقاد دارند که خاک و گرد فنجان طعم آن را بهتر می نمایند.

روسیه

هنگام بحران در روسیه مصرف چایها نیز مانند غذا بسیار محدود بود و تقریباً حالت جیره بندی داشت.

برگهای سبز چای به میزان کم در زاوارکا Zavarka  تهیه شده و بر روی مخزنهای فلزی آب به نام سماور دم می شد. چایهای بدست آمده بسیار پر رنگ بود و معمولاً در ماگهای بزرگ سرو می شدند.

در واقع مقدار کمی از این چای پر رنگ در ماگ ریخته می شد و بسته به سلیقه فرد آب جوش در سماور به آن اضافه می شد.

مردم روسیه معمولاً چای را بدون افزودنی می نوشند و در کنار آن به مهمان شیر و شکر تعارف می شود.

گاه در کنار آن برای مهمانها اسنک آماده می شود. سرو چای بدون شیر و شکر و یا اسنک برای مهمانان نوعی بی احترامی محسوب می شود. مراسم سنتی چایها در چین ریزه کاریهای زیادی را در بر می گیرد.

این مراسم گانگ فو نامیده می شود. در این مراسم حتی از ظروف خاصی استفاده می گردد.

ظرف دردار شبیه به سوپ خوری، صافی، حوله مخصوص چای، سینی، انبر و فنجانهای معطر از جمله وسایلی هستند که در این مراسم بکار گرفته می شوند.

فنجانهای معطر برای نوشیدن چایها استفاده نمی شوند و تنها برای استشمام رایحه تلخ و قوی چای بکار می روند.

در اولین قدم از مهمانها خواسته می شود قبل از دم کردن چای برگهای آن را ببویند.

سپس فنجانها با چای تازه دم شده گرم می شوند. قدم دوم نوشیدن آن است.

در این مرحله چایها به آرامی و با حرکتی یکنواخت در فنجانهائی که به شکل دایره چیده شده اند ریخته می شود و مهمانها فنجانها را با نعلبکی (اگر فنجان نعلبکی داشته باشد) برداشته و به آرامی و جرعه جرعه می نوشند.

پس از نوشیدن فنجانها به همان حالت قبل در جایشان گذاشته می شوند. به این صورت رایحه چایها تا مدتها در فضای اتاق باقی می ماند.

ژاپن

در ژاپن نیز مانند چین مراسم مفصلی برای چایها برگزار شده و به آن چانویا سادو Chanoya Sado و یا اوچا Ocha  گفته می شود.

مراسم به گونه ای اجرا می شود که حضار بتوانند به راحتی آن را تماشا کنند. حرکات فردی که چای را تهیه می کند بسیار منظم، موزون و به ترتیب باید انجام شود.

برای اجرای این مراسم باید ابتدا خانه را پاکیزه نمود و ظروف مخصوص را به ترتیب به اتاق آورده، تمیز و گرم کرد.

پس از آن نوبت به دم کردن آن می رسد و پس از نوشیدن چای وقت شستن وسایل است.

بسته به ساعت روز و یا فصلی که این مراسم در آن انجام می شود، ریزه کاریها تغییر می کنند، اما معمولاً از چای سبز ماچا در این مراسم استفاده می شود. این چای را با شیرینی سرو می کنند تا تلخی آن کاهش یابد.

انگلستان

چای در قرن هفده میلادی وارد انگلستان شد و پس از 200 سال مراسم چای بعدازظهر شکل گرفت. در سال 1840 زمان استاندارد ناهار به نیمه روز و شام به ساعت 8 شب تغییر یافت.

اولین بار دوشس بدفورد “آنا” به خدمه خانه دستور داد تا در ساعت 4 بعدازظهر کیک، شیرینی و چایها تهیه کرده و سرو نمایند.

این مراسم رفته رفته در میان اشراف زادگان و اعیان گسترده شد و در حال حاضر در تمام انگلستان و میان تمام خانواده ها نهادینه گشته است. در حال حاضر چای یکی از نشانه های انگلیسی بودن است.

مالزی

این کشور جنوب شرقی آسیا به نوشیدن ترکیب چای سیاه، شکر و شیر غلیظ معروف است. اما چیزی که این چایها را زبانزد کرده است نحوه ترکیب مواد آن است.

برای ایجاد بافت کرمی و کف دار، تهیه کنندگان چایها آن را از ماگی به ماگ دیگری می ریزند تا کف بیشتری ایجاد شده و از گرمای آن نیز کاسته شود. مراسم ترکیب این چای شبیه به رقصی پر انرژی است. این نوع در مالزی تِه تاریک The Tarik نامیده می شود.